ناممکن

شاید دلت را باختی یک جورِ ناممکن

قلبت به عقلت داد یک دستورِ ناممکن

آنجا که هستی قلب تو از دسترس دورست

جایی شبیه نقطه‌های کورِ ناممکن

شاید گرفتم از تو و از چشم‌های تو

حق ورودم را به آن محصورِ ناممکن

یک پنجره احساس کاری می کند از من

چیزی بفهمی غیر از آن منظورِ ناممکن

صیاد اگر امیدوارِ روزی‌اش باشد

ماهی دچارش می‌شود در تورِ ناممکن

بی تو بمانم این غزل را دفن خواهم کرد

دور از شعاع باورم، در گورِ ناممکن

قطب های مخالف

 آخرین موج کار خود را کرد

                                   عرشه از هرچه داشت خالی شد

کشتی واژگون نمی‌دانست

                                   ساحل از دیدنش چه حالی شد

 

دست و پا می‌زدم میانِ خیال

                                   غرق طوفان ناب چشمانت

تکه‌های شکسته‌ی عقلم

                                   کشته‌ی انقلاب چشمانت

 

حال شهری گرفته را دارم

                                   پشت کرده به مشرقش انگار

حال یک خانه خالی از سَکنه

                                   با دری رو به روی یک دیوار

 

حس و حالم شبیه دورانِ

                                   حبس بی‌انتهای زندانی‌ست

حال ببری شکست‌خورده و پیر

                                   حس تلخم شبیه ویرانی‌ست

 

با شکستن میانه‌ات خوب است

                                   از تو اما شکست شیرین است

زخم خوبی که می‌گذاری هم

                                   مثل چیزی شبیه تسکین است

 

قطبِ دستانمان مخالف بود

                                   جذب، قانون اول دنیاست

انتخابت نهایت دوری‌ست

                                   فاصله راهِ دفعِ آدم‌هاست

 

عطر لبخند تازه آورده

                                   دست باد از کنار لب‌هایت

دور از اینجا ستاره می‌ریزد

                                   یک نفر لابه‌لای شب‌هایت

 

روبه روی گذشته‌ات بنشین!

                                   تکه‌هایی هنوز مال من است

لحظه‌هایم مدام پاپیِ توست

                                   قصه‌ات تا ابد وبال من است

 

شکست

شده درد دل نکرده هنوز،کسی از حرفهات خسته شود

در امید و آرزوهایت، پیش چشمت درست ،بسته شود

 

شده از دست‌های یخ‌زده‌ات دست گرمی عزیز کم بشود

لشکری را که متحد کردی تا به میدان رسد دو دسته شود

 

دسته‌ای سمت دشمنت برود،ساده از بودن تو دل بکند

از خودت یک شکست بد بخوری،قلبت از بی‌کسی شکسته شود

 

کاش هرگز این چنین نشود،اینکه مثل من از عبور کسی

تار‌و‌پود تنت،خیال و دلت، با تب و درد و غم گسسته شود

بدرقه

پشت سر تو آسمان هم آب می‌ریزد
                                              با دست‌هایی سرد و با پیمانه‌ای از ابر
سدها شکسته، رود از پیراهنش بیرون
                                             دریا هم آمد بدرقه، بی‌طاقت و بی‌صبر


از رفتنت با این شتاب و اخم معلوم است
                                              برگشتنت ساعت ندارد،پس چه اصراری‌ست،
با وعده ی توخالی‌ات حکم نمک باشی
                                              زخم نبودت قدر کافی مهلک و کاری‌ست


از زیر قرآن رد شدی، لاحول خواندم تا
                                              هول‌و ولایم را به آرامش بدل کردم
این مشکل پیچیده را- دور از تو بودن را-
                                              در عمق دریای دو چشمم سخت حل کردم


در سینه پیچیده هوای رفتنت، تنگ است
                                              راه نفسهایم، تو را کم دارم از حالا
این بغض دارد کار دستم می‌دهد کم کم
                                              بی تو ستون لحظه‌ها! آوارم از حالا

پشیمانی

پشت تمنایش کمی این پا و آن پا کرد
درهای قلب بسته‌اش را یک به یک وا کرد

آماده‌ی آغوش باز و دست‌هایی گرم
یک آسمان امید را در کوله‌ای جا کرد

راه درازی پشت سر طی کرده بود اما
برگشت چون تردیدها کار خودش را کرد

برگشته بود از راز قلبش پرده بردارد
برگشته بود اما دلش را مرده پیدا کرد

وقتی نگاهی را شریک چشم‌هایت دید
از دور تنها خنده‌هایت را تماشا کرد